Και οσο...
θα προβαλλουμε...
τις γνωσεις και τις εμπειριες μας...
οι γεφυρες θα γκρεμιζονται.
Η αγνοια...
οι φοβοι...
και οι επιφυλαξεις μας...
ειναι που τους ανθρωπους ενωνουν.

Με ενα κλικ...

Με ενα κλικ διαγραφουμε τον φιλο...
με ενα κλικ κανουμε καινουργιο...
συμφωνουμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ διαφωνουμε...
υπογραφουμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ παρισταμεθα σε εκδηλωσεις...
αγοραζουμε με ενα κλικ...
πουλαμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ αγαπαμε...
με ενα κλικ μισουμε...
με ενα κλικ ζουμε...
ετσι απλα...
χωρις προσπαθεια καμμια.

Καποτε...
δεν με ενδιεφεραν οι ηλικιες των αλλων...
γιατι ημουν ο νεοτερος...
Τωρα...
με φοβο ρωταω τις ηλικιες...
γιατι ειμαι ο μεγαλυτερος.

Η αποσταση...
κραταει ζωντανο το ονειρο...
και η σιωπη...
τα ομορφα λογια.

Αυτα που λεμε...
αυτα που γραφουμε...
απο αυτο που ειμαστε...
αυτα που πραττουμε...
ενας κοσμος... δρομος.

Κανενας σοβαρος...
δεν μπορει να παρει...
τον εαυτο του...
στα σοβαρα.

Και οι σιωπες...
ακριβα λογια ειναι...
που δεν θελησαν...
να τα πληγωσουν.

Αντιφατικος...
Δημιουργικος...
Αυτοκαταστροφικος...
Αυτα τα τρια πανε μαζι...

Ευφυης ειναι αυτος που ξερει να καμουφλαρει και να ελεγχει την ευφυια του. Διαφορετικα προκαλει τρομο.

Ο νεος τροπος αποκτηνωσης των ανθρωπων γινεται με το να μη μενει τιποτα κρυφο.Τιποτα δεν μας φαινεται πλεον συνταρακτικο τα περιμενουμε ολα...

Συνηθως...
οταν καποιος...
χαρακτηριζει καποιον αλλο ανθρωπο σαν καλο...
πρεπει ο ιδιος...
να διαθετει...
αρκετη κακια.

Ωραια μερα ειχε...
βγηκα μια βολτα...
και αφησα τους φιλους μου...
κλεισμενους στο face book.
Οταν επεστρεψα...
ειχαν παθει ολοι ασφυξια.

Η γευση της νοσταλγιας...
παντα πικρη θα ειναι...
και σαν λεωφορειο..
που εχασες θα μοιαζει.

χιλια κομματια...

Ενας εαυτος...
χιλια κομματια...
οσο μεγαλωνεις...
ψαχνεις να τα βρεις...
ενα εδω...
το αλλο εκει...
καποιο παραπερα...
αλλα τα κρατας...
καποια τα πετας...
το παζλ του εαυτου σου...
ψαχνεις να φτιαξεις...
να γινεις ολοκληρος Εσυ...
επρεπε να θρυμματιστεις...
ολοκληρος να γινεις.

Και τοσο...

Και τοσο ο πονος...
εγινε τροφη μας...
που καθε χαρα...
φανταζει υποπτη.
Και τοσο το κεφαλι σου...
εμαθες να σκυβεις...
τωρα που το σηκωσες...
ιλιγγους παθαινεις

Η καποιον να φυλακισουμε...
η καποιος να μας φυλακισει...
η ελευθερια εχει μοναξια...
ποιος αραγε την αντεχει;

Η αταξια...

Η αταξια ειναι γοητευτικη...
ειναι κινηση...
ειναι δημιουργια.
Αφηνει τα πραγματα ελευθερα...
να αναπνευσουν...
να ζησουν...
να βρουν την θεση τους...
να αυτοπροσδιοριστουν...
να αυτορυθμιστουν.
Η ταξη φυλακιζει τα πραγματα...
τα θελει συγκεκριμενα...
τα δινει ταυτοτητα...
τα θελει σωστα,,,
κι ας ειναι το λαθος...
αυτο που κινει τα παντα.

Μερευει ο ανθρωπος...
σαν το Εγω...
δεν εχει αναγκη...
αλλο να τραφει.

Παει καιρος...

Παει καιρος που επαψα να καλω στο τηλεφωνο...
επαψαν και να με καλουν.
Την μοναξια κουραστηκα να διασκεδαζω.
Και τι λεγαμε αλλωστε;
αντε να καναμε καμμια ψευτοδιαπιστωση...
αντε να θαβαμε και κανα δυο τρεις τηλεφωνικως.

Ξερναει η μνημη θανατο...
τ ανειπωτα...
παιδια που χαθηκαν σε πολυβουη λεωφορο...
ματαια βοηθεια περιμενωντας...
κανεις την αρχη δεν κανει...
εγκλωβισμενοι στο εγω...
και η ζωη τελειωνει...
πριν καν αρχισει!